۱ـ جوشکاری هدایتی
۲ـ جوشکاری نفوذی یا سوراخ کلیدی
تفاوت اساسی در این دو حالت آن است که در حالت اوّل سطح ناحیه جوش شکسته نمیشود و در حالت جوشکاری نفوذی سطح ناحیه جوش باز میشود تا باریکه لیزر به درون ناحیه مذاب نفوذ کند.
حالت جوشکاری هدایتی نگرانی کمتری بخاطر عدم نفوذ لیزر به درون ماده ایجاد میکند در نتیجه جوشکاری هدایتی کمتر مستعد جذب گاز در هنگام جوشکاری است. در جوشکاری نفوذی بسته شدن غیرپیوسته سوراخ کلید منجر به تشکیل تخلخل در جوش میشود. حالتهای هدایتی و نفوذی در جوشکاری نقطهای به یکدیگر تبدیل میشوند که این به شدّت قله توان لیزر و عرض پالس بستگی دارد.
سوراخ کلید توسط لیزر معمولاً برای فولاد در چگالی توان تقریبی اتفاق میافتد. در چنین حالتی جوش کم عمق و پهن است. امّا در چگالی توانهای جوشهایی عمیق و نازک که زمان برهم کنش کمتری نیاز دارد بدست میآید که این اجازه جوشکاری با سرعت بیشتر را میدهد. از آنجا که جوشکاری لیزر یک روش با چگالی انرژی بالا است نیازبه هدایت گرما برای ایجاد نفوذ عمیق ندارد و این برخلاف روشهای معمول و مرسوم جوشکاری قوس و گاز است که از طریق هدایت گرما به نفوذ دست مییابند.
در حالت جوشکاری هدایتی مدارهای همدما بصورت یکسان و با فاصله یکسان از منبع قرار دارند. عرض جوش در این حالت معمولاً بزرگتر از عمق و انرژی ورودی بیشتر از مقدار لازم برای نفوذ است. در حالت سوراخ کلید یا نفوذی منبع حرارت لیزر از سطح به داخل ضخامت ماده منتقل میشود و جوش عمیق و نازک بوجود میآید. همچنین در این حالت مقدار گرمای ورودی به حداقل میرسد.